Veel van mijn cliënten doen dingen die niet mogen. Ik sta echter geen cliënten bij in een strafzaak, maar burgers die – bijvoorbeeld – een schuurtje neerzetten bij hun woning of die in het buitengebied een bedrijfje zijn begonnen waar dat niet mag.
Zo had één van mijn cliënten een fruitstalletje neergezet op een klein verloren stukje land dat hij had gekocht. Hij woont in de Betuwe en hij teelt ook nog eens fruit; het neerzetten van een fruitstalletje om het fruit te kunnen verkopen is zo gek nog niet bedacht. Zoals iedereen weet die de Betuwe zo nu en dan bezoekt, wemelt het in het fruitseizoen van fruitstalletjes aan de weg.
Mijn cliënt had zijn locatie goed gekozen: aan een doorgaande weg vlakbij een kruising met een provinciale weg. Omdat die provinciale weg zou worden gereconstrueerd, had een streepje agrarische grond alvast een verkeersbestemming gekregen. Toen de verkeersbestemming niet meer nodig bleek, bleef de bestemming er wel op liggen. Op dat perceeltje zette mijn cliënt zijn fruitstalletje neer.
Agrarisch bouwperceel en het bestemmingsplan
Maar daar komt het bestemmingsplan om de hoek kijken. Zolang het gaat om fruitstalletjes bij een agrarisch bouwperceel is het plaatsen van het stalletje toegestaan. Het moet dan wel gaan om fruit dat op het eigen perceel wordt geproduceerd.
De meeste fruitstalletjes staan echter helemaal niet aan een agrarisch bouwperceel, maar gewoon ergens in een boomgaard, op een agrarische bestemming zonder bouwblok. Daar had de gemeente wat op bedacht: er was een gedoogbeleid voor fruitstalletjes opgesteld, waarbij verkoop van fruit vanuit een boomgaard of productiegebied wordt toegestaan. Het moet dan wel eigen fruit betreffen en geen verkoop van andere producten zijn zoals sap en jam. De verkoop mag bovendien alleen plaatsvinden in het oogstseizoen. Maar ja: op het streepje grond werd maar weinig fruit geteeld, en het streepje had geen agrarische bestemming…
