Sommige dingen waren vroeger inderdaad beter, zoals de kantonrechtersformule. Bij het onderhandelen over een vergoeding bij ontslag konden zowel de werkgever als de werknemer in het merendeel van de gevallen een redelijke inschatting maken van het oordeel van de kantonrechter. Als er al een discussie zou zijn over de hoogte van de vergoeding. Dit had tot gevolg dat het gros van alle zaken waarin een ontslagvergoeding aan de orde zou zijn, ook in onderling overleg werd geregeld.

WWZ

Vroeger is in dit geval de periode tot invoering van de WWZ op 1 juli 2015. Met de WWZ werd de kantonrechtersformule afgeschaft. Er kwam een transitievergoeding, mogelijk aangevuld met een billijke vergoeding. De berekening van de transitievergoeding werd vastgesteld; de berekening van de billijke vergoeding in het geheel niet.

Met de WWZ kwam ook de onzekerheid of een kantonrechter al dan niet een verzoek tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst zou gaan honoreren. Van alle verzoeken om ontslag werd er in de periode 2015-2018 ruim 36% afgewezen.

De grote stijging van het aantal afgewezen verzoeken is met name gelegen in het feit dat een werkgever moet kiezen voor een ontslaggrond. Vervolgens moet er binnen deze ontslaggrond worden voldaan aan alle daaraan verbonden eisen. Met name de ontslaggrond voor disfunctioneren leidt tot een grote kans op afwijzing (72%) van het verzoek om ontslag.

Vaak is sprake van meerdere ontslaggronden die in aanmerking zouden kunnen komen. Zo gaat disfunctioneren vaak gepaard met een verstoorde arbeidsverhouding. Met de huidige regelgeving kan het niet zo zijn dat twee "halve" ontslaggronden kunnen leiden tot één voldragen ontslaggrond. Dit kan vanaf 1 januari 2020 wel, met de inwerkingtreding van de Wet Arbeidsmarkt in Balans.

Wet Arbeidsmarkt in Balans (WAB)

Vanaf 1 januari 2020 is er een extra ontslaggrond, in de vaktaal aangeduid als de i-grond of cumulatiegrond. Een i-grond maakt het mogelijk om twee of meer ontslaggronden zoals bijvoorbeeld disfunctioneren en een verstoorde arbeidsrelatie te combineren tot een voldragen grond. Indien er ontslag volgt op de i-grond kan de kantonrechter bepalen dat de transitievergoeding wordt verhoogd met (maximaal) 50%.

Op welke wijze kantonrechters met deze mogelijke verhoging om zullen gaan, zal nog moeten blijken. Vooralsnog lijkt het erop dat de oude tijden weer een beetje herleven. Het zal weer iets eenvoudiger worden om tot ontslag over te gaan, waarbij wederom gaat gelden: "hoe dunner het dossier, hoe hoger de ontslagvergoeding".

Zelfs met de maximale verhoging van 50% van de transitievergoeding zal het in de regel nog steeds niet leiden tot een vergoeding die ook maar in de buurt komt van de uitkomst van de kantonrechtersformule. Voor dit aspect was het voor een werkgever vroeger niet beter.

Wilt u meer weten over bovenstaande of arbeidsrechtelijke kwesties in het algemeen, neemt u dan gerust contact op.

Artikel geplaatst op 20 januari 2020.